In Handelingen 2 wordt het verhaal van de uitstorting van de Heilige Geest door de evangelist Lucas verteld. Het geluid van de hevige windvlaag vult het hele huis waar de leerlingen zijn. Het vuur dat zich als tongen op elk van de leerlingen verspreidt. Het luide spreken van de leerlingen. Alles gaat met veel kracht en maakt indruk op wie er in de buurt is. Het moet een raar en verwarrend gebeuren zijn geweest: Mensen die door elkaar heen spreken, in wat eerst lijkt, allerlei vreemde talen. Totdat de omstanders goed gaan luisteren. Dan blijkt dat ze af en toe hun eigen taal horen, door alle andere heen. In de brij van allerlei gebrabbel horen ze in één keer iets in hun eigen taal. Ze herkennen hun eigen taal wanneer ze goed luisteren. En wat horen ze: Ze horen de apostelen spreken over Gods grote daden. Dat wat hen allemaal aangaat, dat wat hen verbindt, inspireert, de verhalen over God. Hoe God met de mensen omgaat, zijn grootheid en nabijheid, dat verstaan ze allemaal in hun eigen taal. Het is in die zin een prachtig tegenverhaal van het verhaal van de Toren van Babel uit Genesis 11. In dat verhaal wordt er eerst op aarde nog één taal gesproken en besluiten de mensen een stad te bouwen met een toren die tot aan de hemel reikt.
Met het doel dat ze daardoor beroemd zouden worden. God steekt een stokje voor die hoogmoed. Hij zorgt er voor dat de mensen elkaar niet meer verstaan. De bouw wordt gestaakt en daardoor gaan ze allemaal verspreid op de aarde wonen. De stad krijgt de naam Babel, vandaar onze uitdrukking: een Babylonische spraakverwarring.
Je zou het verhaal in Handelingen zo kunnen begrijpen dat de mensen die juist gericht zijn op God, in plaats van op zichzelf, vol zijn van Hem, ‘vol van zijn grote daden’ ook meer op elkaar gericht zullen zijn en elkaar eerder begrijpen. Ze hebben gemeenschappelijke uitgangspunten en zetten niet hun eigen ego voorop. Waar in Genesis 11 de taal tot verwarring leidt en mensen elkaar niet meer verstaan, blijkt hier dat de mensen elkaar wél gaan verstaan. Ze luisteren vervolgens naar Petrus’ toespraak en kunnen het allemaal feilloos volgen, ondanks hun verschillen in taal en nationaliteit.
Je zou het dus zo kunnen zeggen:
Wie vol is van God en niet van zichzelf, geeft ruimte aan Gods Geest. Hij of zij richt zich vervolgens meer op anderen en leert elkaar zo te verstaan. Die Geest wil laten voelen dat je als mens wordt verstaan. De Geest wil oproepen om naar elkaar te luisteren. Om op deze manier tot een beter verstaan van elkaar te komen en daardoor een weg te gaan die zal leiden tot het goede leven voor iedereen, een leven in liefde, recht en vrede.
Tekst: Jasja Notelman.
