De dag dat wij onze vrijheid mogen vieren, de dag dat Nederland in 1945 weer vrij was, vrij om te zeggen, om te doen. Een vrijheid die in de vijf jaar er voor niet gebruikelijk was.
een verkeerd woord of daad en je vrijheid van leven werd bekocht met de dood. Je hoefde er niet eens wat verkeerd voor te doen, want was je als Jood zigeuner geboren, dan was je je leven niet zeker. Ook als homo of lesbies was je gedoemd om naar de gaskamers gebracht te worden.
In de etalage wordt extra aandacht geschonken aan de mensen die vanuit Visvliet zijn afgevoerd.
Als je dat beseft dan leven we nu zeker in vrijheid. We kunnen en mogen alles zeggen wat we maar denken. Een mooie gedachte gang. Toch wil ik er wel een kanttekening bij plaatsen.
Want slaan wij misschien een beetje door in die vrijheid. We zijn nu 79 jaar verder en een blik op sociaal media laat zien dat velen van ons hun mening wel graag naar voren willen brengen. Ook dood en verderf wordt in de teksten niet geschuwd.
Ik verlang zeker niet naar de tijd dat we geen mening mogen hebben. Maar wat liever voor elkaar zou niet erg zijn. Voor dat je je oordeel veld, denk na, wat gezegd en of geschreven is heeft misschien wel een achterliggende gedachte.
Laten we nooit vergeten, zij die niet mochten leven om wie ze waren, en zij die stierven om het kwaad te stoppen en om ons onze vrijheid te geven.
