hoe wij de spooktocht overleefden
Gisteravond ( 02-11-2024) hebben we meegedaan aan de Spooktocht in Visvliet, de vorige spooktocht was al weer 6 jaar geleden.
Om 19 30 uur kon je je aanmelden in het Bartoleshus. Toen we daar aankwamen was het al een gezellige boel, er hadden zich 56 mensen aangemeld, ook flink wat van buiten het dorp!
Het viel op dat de meeste mensen w toch ook wel wat gespannen waren, niet wetende wat ze konden verwachten.
Rond 20.00 uur zou de eerste groep van start gaan. Je voelde de spanning bij de wachtende mensen stijgen, menigeen had zich dan ook wat extra moed ingedronken. Zo ook ons groepje, wat extra moed was zeker nodig maar tijdens het startsein zakte ook dat toch aardig diep weg in onze schoenen en liepen we aarzelend het donker in, na flink wat gegil om griezelige spinnen en spinrag in het gezicht en zenuwachtig gelach, baanden we ons een weg door de stikdonkere gymzaal waar een creepy Chucky over de grond kroop en klauwende handen naar onze benen grepen. Het begon al goed!
Buiten konden we een spoor van kleine groene lichtjes volgen en over het Kerkepad strompelen en struikelen over kreupelhout terwijl we belaagd werden door zwevende griezels…. Nadat we daar ook ongeschonden uit de strijd waren gekomen was het licht van de straatlantaarns op de Heirweg een warm welkom en haalden we even opgelucht adem voor we onze weg vervolgden in de richting van de begraafplaats net buiten het dorp.
Juist op het moment dat we tegen elkaar zeiden dat elke stap ons steeds dichter bij iets engs zou brengen klonk er een hard geluid maar echt tijd om daarvan te bekomen hadden we niet want nog geen tien stappen verder sprong de Chainsaw Massacre achter een boom vandaan en zat ons samen met Chainsaw Massacre 2 achterna, wij renden voor ons leven maar geloof me, dat was echt niet hard genoeg, want lachen, gillen en rennen is geen goeie combi als je 50+ bent. Sorry Geert Harmen dat we je ophielden.
Na even checken of alle armen en benen er nog aanzaten zagen we dat de groene lampjes ons naar een weiland leiden, waar we al lopend weer een beetje op adem konden komen en genieten van de prachtige sterrenhemel.
En toen moesten we onder de N 355 door… en aan de andere kant weer terug…. Ik zal jullie de details besparen want dan slaapt niemand meer, maar geloof me dat stuk vermijd ik voorlopig en ik raad jullie aan hetzelfde te doen, het is daar echt niet pluis!
We dachten juist dat we dat achter ons hadden gelaten toen bleek dat we achtervolgd werden door een paar schimmige figuren die ons als vee de klei overjoegen, gelukkig (voor ons) stortte een van die figuren ter aarde en konden we onze weg wat rustiger vervolgen, totdat we bij een knapperend vuurtje kwamen en een aantal beesten ons een trailer in joegen waarin we ons al gauw vast kropen in een wirwar van draden terwijl er een “Wit Wief” op het dak lag te krijsen.
Inmiddels hadden we het pad langs de Lauwers weer bereikt en vervolgden we onze weg richting de Friese brug. Onderweg werd ons nog de stuipen op het lijf gejaagd door een aantal griezels. En bekroop ons het gevoel dat we achtervolgd werden dus keken we herhaaldelijk achterom.
Aangekomen op de Friese brug verwachtten wij eigenlijk dat we ingesloten zouden worden en vroegen we ons serieus af of een sprong in het koude water te verkiezen was boven een encounter met nog meer vreemde wezens. Na de brug zagen we dat we het donkerste en meest beboste stukje Eise Eisinga straat door moesten en zakte de moed ons nog dieper in de schoenen en iemand in onze groep (ik verklap niet wie) opperde dat nu gewoon rechtdoor naar huis gaan wel heel aanlokkelijk was maar nadat we onze moed weer onderuit onze schoenen hadden getrokken vervolgden we, echt niet zo heel erg dapper meer, onze weg.
Aangekomen op de Oude Dijk werden we door een bezeten geestelijke achtervolgd en zetten we het op een lopen naar de Omloop in de hoop daar veilig te zijn.. how could we be so wrong… belaagd door een spook, haast ontvoerd door een, ikweetnietmeerwat, kwamen we gierend van het lachen en óp van de zenuwen aan op Haringhuizen. Joepie, het einde was in zicht! Dachten we…. Helaas, niks in een streep door naar het Bartoleshus, we moesten het smalle, gladde en super donkere paadje in wat daar achter de huizen langs loopt…. ik verbaas me nog dat we het droog hielden want onze zenuwen waren inmiddels aardig overspannen… Het laatste stuk door de Bartolesstraat en over het sportveld was vooral veel gillen en heel hard lachen van opluchting dat we het gered hadden.
Ik weet zeker dat ook namens de rest van ons groepje ( Jasja, Geert Harmen en Ton ) spreek als ik zeg: Het was een topavond! Hoed af voor de organisatie en de “spoken”. Wat ons betreft absoluut voor herhaling vatbaar!
Kris
foto’s Welmoed, Albert Jan, Marjolein.
