Anita Bos is nu voor de tweede maal in Griekenland om hulp te bieden aan vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Medio januari een eerste verblijf op Lesbos – het eiland waar veel vluchtelingen aankomen- is ze nu in Eidomeni. Eidomeni ligt aan de andere kant van Griekenland, bij de Grieks-Macedonische grens. Hier kunnen de vluchtelingen niet verder: de grens zit sinds een paar weken potdicht en dus hoopt het aantal gestrande vluchtelingen op. Rond 14.000 mensen leven er onder erbarmelijke omstandigheden in een modderpoel met vaak niet meer dan 1 paar natte kleren en een klein tentje (al dan niet lek).
Anita is met vriendin Marije op het vliegtuig gestapt om daar heen te gaan waar de nood hoog was: dat werd Eidomeni. Dit met het idee om hulp te verlenen en aan te pakken wat er moest en kon gebeuren.
.
Bron foto’s Facebook Anita Bos
Op Lesbos was de hulp inmiddels redelijk georganiseerd – hoe anders is het aan de grens met Macedonie. Weinig organisatie, veel hulp nodig – wat doe je dan? Dat wat je kan. Soms is dat het uitdelen van bananen aan de allerkleinsten, soms is het bellenblazen met iets grotere kinderen – van alles komt langs. Wat opvalt is dat ondanks de dieptreurige omstandigheden de gevluchte mensen zich redelijk rustig en kalm kunnen houden… waarschijnlijk omdat zelfs dit nog beter is dan de situatie in het vaderland…. Een van de Syrische mensen in het kamp verwoordde de uitzichtloze situatie als volgt: ‘In Aleppo ga je snel dood, hier sterft je hart langzaam’.
Inmiddels is Anita geïnterviewd door onder andere TV Noord, OOGTV en het Algemeen Dagblad. Ook diverse televisie-nieuwsredacties hebben interesse getoond om na terugkomst (dinsdag 15 maart) haar verhaal te komen vertellen. We hebben begrepen dat ook RTL Late night. Of dat ook gaat gebeuren is nog niet zeker.
Een citaat van Marije Hamaker over het werk van Anita en Marije:
‘De dag stond in het teken van bananen… Met flashbacks naar Lesbos en trouw aan de Because We Carry-traditie hebben we samen met Hendrik en een aantal andere vrijwilligers in de ochtend bananen uitgedeeld, voor zolang dat ging. De eerste uren waren prima: van tent tot tent, even kijken hoe het er is, een banaan uitdelen aan alle kleine kinderen, een grapje, zo nodig een babydrager. Maar halverwege de ochtend moesten we noodgedwongen stoppen: de kinderen zwermen om ons heen, graaien in de tas. Ze weten inmiddels dat er lang niet altijd genoeg is, dus netjes wachten op je beurt heeft geen zin.
Mocht je ook iets willen doen, alle kleine beetjes helpen.
NL53BUNQ2025233302
Tnv A. Bos
Link naar flimpje van 112 Groningen
Ook kan je haar vinden op facebook, hier staan ook diverse verslagen.
