Ook dit jaar hadden we weer ongezien ons dorp binnenkomen. Vrijdag avond rond acht uur konden de teams zich melden op het sportveld voor deelname. Ook dit jaar was er zeker veel animo. 10 teams met minimaal vier personen mochten zich melden. Wel was er de eis dat je een zwemdiploma moest hebben. Diverse team konden zich ook dan niet van de illusie ontdoen dat er waarschijnlijk gezwommen moest worden. Waarschijnlijk ging de organisatie er vanuit dat er gezwommen moest worden. Dit bleek later toch niet het geval, tenzij je als team zelf van plan was om te gaan zwemmen. Rond acht uur moesten de teams zich melden. Toch had de organisatie besloten om bij schemering de deelnemers weg te brengen. Zo konden alle teams nog even wat strategie bepalen. Of gewoon wat moed indrinken.
Na opgave had het bestuur het achter de schermen ook nog wat te organiseren, zo bleek later. Naast dat we net als voorgaande jaren onze telefoons moesten inleveren.
Daarna werd gemeld wie door wie werd vervoerd. Verder mochten er geen vragen worden gesteld. Het gekke daaraan was dat je niet per team werd vervoerd, maar je team werd opgedeeld in twee teams, die elk in een andere auto zaten. Zo kon het maar zo zijn dat je als twee gedeelde teams werd uitgezet op een plaats. Vervolgens kregen we een briefje maar daarop de mededeling, de was als team waren opgesplitst, maar dat we wel als een team moesten binnenkomen.
Dat alles was toch wel een dingetje. Hoe ga je dat oplossen. Als team kon je veel dingen regelen. Maar dit viel toch wel onder het kopje onvoorzien. Geen telefoon, hoe ga je dan je teamgenoten bereiken. Ook ik zat in een team, wij hadden ons als team goed voorbereid, een bootje klaar gelegd om de lauwers over te steken en vervoer geregeld om ons daar heen te brengen. Maar ja, ook wij moesten onze teamsgenoten opsporen. Nu kan ik het moeilijk uitleggen hoe een ander team het heeft gedaan. Zeker is wel dat meerdere teams een contactpersoon buiten het dorp hadden.
Zo ook wij als team. Wij Jan Hut en ik zijn uitgezet een kilometertje of vier achter Stroobos. Bij het eerste huis waar we aanbelden, werden we zeker zeer positief ontvangen. Daar hebben we onze contactpersoon gebeld om ons daar weg te halen. Nu waren deze mensen ook best bereid om ons weg te brengen. Maar ja we hadden al een contact persoon. Maar hoe kwamen we nu in contact met het andere deel van ons team. Eerst maar naar de plaats van de boot, of in elk geval daar ergens in de buurt. Onderweg kwamen we deelnemers van een ander team tegen. Marisca en Bart, ook die hadden geen idee hoe ze in contact met hun team genoten konden komen. Jan van Rechteren, onze brenger, was heel behulp saam. Zo werden de eerste contacten al in de auto gelegd. Natuurlijk moesten meerdere mensen worden gebeld, voor telefoon nummers, want ja wie weet er nog nummers uit zijn hoofd. Ondertussen werden wij uitgezet bij de familie Ritmeester, Gingen Marisca en Bart door naar hun contact in Grijpskerk, waar ook hun andere teamleden naar onderweg waren. Bij de familie Ritmeester werden Jan en ik zeer vriendelijk onthaald, zo werden oplossingen gezocht om ons te helpen binnen te komen. Maar eerst moesten we contact met iemand maken waar onze teamgenoten Martin Boog en Stefhan Otto ook contact mee zouden maken. Na diverse telefoontjes met onze ega’s konden we contact maken met Dorothe Boog. En ook Martin had met haar contact gemaakt. Deze was onderweg naar Heeres, dat was gunstig. Wij hadden onze boot klaar liggen bij de betonree aan de Friesestraatweg. Zodra Martin weer contact had werden wij ook gebeld. Voor ons gevoel duurde dit wel erg lang, maar we werden bij de familie Ritmeester goed verzorgd. Toch maar weer een bellen. Op het zelfde moment probeerde Martin ook contact te krijgen met zijn vrouw. Daar die met mij in gesprek was belde hij zijn zoon. Dit was heel gunstig. De telefoons werden op de speaker gezet zodat Martin en ik met elkaar konden communiceren. Zo een plaats afgesproken waar Gert Jan Ritmeester ze op kon pikken. Vanaf dat moment waren we in elk geval weer als team compleet. Nu nog het dorp binnen komen. We hadden een boot klaar liggen. Toch hadden we het gevoel dat we op de lauwers en de Oude dijk veel pakkans hadden. Gert Jan wou ons wel brengen. Hij zou melden dat hij haast had, een storing had op het bedrijf waar hij werkte, dus geen tijd had voor andere dingen. Nu woond de familie nog niet zo heel lang bij ons in de buurt, dus zal niet herkend worden als bekende. Als team gingen we er voor. Achter in zijn bus onderweg naar Visvliet. We lagen onder een deken, maar toch bekruipt je het angstige gevoel om betrapt te worden. Ja we werden aangehouden. we wisten dat alle ingangen richting Visvliet werden gecontroleerd.
De controleur wilde wel graag even achterin kijken. Toch kon Gert Jan hem overreden om hem door te laten, hij had toch wel erg veel haast. En ja hoor we mochten door. Voor ons gevoel door het oog van de naald. Maar we waren er. En wat bleek we waren het eerste team dat als team ongezien binnen kwam. Later hoorden we het team waar Marisca en Bart in zaten ook aankomen. Een vrachtauto met vee kwam het dorp binnen en kwam luid toeterend bij het sportveld aan. Hier zat hun team in de vee trailer. Eerst was het team in de wagen gestopt, daarna werd er een paard en twee ezels ingeladen.
Zo werden ze als veevervoer het dorp binnen gebracht. Bij het sportveld aangekomen moesten eerst de dieren uit de wagen, daarna kon ook het team zich melden. Zo zijn de teams op verschillende wijze binnen gekomen, maar vele zijn ook betrapt. Wij waren de eerste, zo kregen wij een heerlijke taart, althans zo leek deze. Wij hebben hem gebracht naar onze hulpvaardige familie.
We hebben nog tot laat in de avond genoten, zeker de verhalen zullen nog wel even de ronde doen.
Al met al, zeker een avond om positief op terug te kijken, we zullen er zeker volgend jaar weer bij zijn.
Foto’s: Willem de Jong.
