Vrijdagavond stond er voor ons dorpelingen een bijna militair spel op het programma. Organisatie het J.A.C. en de Stichting Kinder Spelweek. Een uitdaging voor de deelnemers. De opdracht was simpel. Je wordt als team ergens gedropt en je moet maar zien dat je weer thuiskomt. Hoe, dat mag je helemaal zelf invullen. Een team mocht uit maximaal 4 personen bestaan.
Het was vrijdagavond een behoorlijke drukte bij het Bartoleshûs. Hier kon men dan ook een versnapering halen en de liefhebbers konden hun fantasie de vrije loop laten gaan om te bedenken hoe ze ongezien het dorp binnen zouden komen. Als we het oor te luister leggen, waren er de wildste plannen. Rond negen uur kregen we de uitleg. Ieder team zou met een vervoerder meegaan naar de plaats waar ze zouden worden uitgezet. Er waren elf teams die het aandurfden. Eenmaal op plaats van bestemming mocht je pas om twintig voor tien vertrekken. Zolang bleef de bestuurder ook in de buurt, zodat men er zeker van was dat dit goed ging.
Daarna was het aan de teams om te zorgen dat ze zo snel mogelijk weer naar huis gingen. Een ieder had het op zijn of haar manier geregeld, of niet geregeld. Het winnende team had het goed geregeld. Deze deelnemers hadden op hun telefoon hun locatie vrijgegeven, zodat er een “taxi” klaarstond op het moment dat ze werden vrijgelaten. Deze heeft hen langs de N355 uitgezet, daar zijn ze door de weilanden gegaan, zwemmend over de Lauwers en zo door de weilanden richting het huis van Erik Wilpstra (zat zelf ook in het team). Vanuit daar zijn ze overgestoken naar het Bartoleshûs en waren naar wij hebben begrepen een kwartiertje na vrijlating al binnen. Zelfs de controleurs stonden nog niet klaar op hun plaatsen. We kunnen dan ook rustig stellen dat zij zeer terecht de winnaars waren. Toch moesten ze wachten tot ook de rest binnen was. Ons dorp heeft vast meer militair bloed dan dat we durven dromen, want alle teams zijn ongezien binnen gekomen. Elf controleurs, waarvan een aantal in de buurt rondreden, hebben geen teams kunnen betrappen.
Er was een groot variëteit aan hoe de teams hun tactiek hadden bepaald. De een had een boot klaarliggen om zo vanaf die zijde de Lauwers te kunnen oversteken. Een ander heeft zich laten brengen naar de andere kant van het dorp, om zo via de stationsweg binnen te komen. Een damesteam had zich verscholen in een caravan en wilde zo het dorp binnen rijden. Aangehouden door een controleur, voelden de dames zich betrapt en op de vraag van de controleur of de ‘toerist” ook nog wat in de caravan had, werd met nee beantwoord, waarna ze mochten doorrijden. De dames in de caravan hoorden de heren controleurs nog tegen elkaar zeggen: “Dit was niet verstandig”. Dat klopte, zo werden de dames toch ongezien bij het Bartoleshûs uitgezet.
Het laatste team dat binnenkwam, was het team van mannen die zelf onder ons land als militair gediend hadden. Deze heren hadden hun route geheel lopend door de weilanden afgelegd. Ook dat is zeker een prestatie. Iedereen was vol lof over deze terugtocht naar ons dorp. Een ieder heeft het op zijn eigen manier beleefd, waarbij er zeker grote hoeveelheden adrenaline door de lichamen stroomde. Dat alleen om niet betrapt te worden. Tegen twaalven waren alle teams weer binnen. Het team Erik Wilpstra, Wilco Mulder en Jelmer v/d Bijl was als eerste binnen en zij werden geëerd met een taart. Hierna kon nog worden nagepraat tot in de late uurtjes. Eén conclusie was duidelijk; het is voor herhaling vatbaar.
