Ook dit jaar hebben we in Visvliet Pasen gevierd.
Zondag, eerste Paasdag in de gereformeerde kerk. Voor de liefhebbers was er voor de dienst koffie of thee met een Paas-oranjekoek. Gezellig om elkaar voor de dienst even te ontmoeten.
Nadat vrijdag over de kruisiging van Jezus werd verteld, werden de lichten na de dienst gedoofd. Op Pasen is er weer hoop, hoop om de toekomst weer tegemoet te zien. De steen die op goede vrijdag voor het graf was gelegd was weer verwijderd. Het was een zware steen en deze werd bewaakt. Toch was de steen weggerold, het graf was leeg. Jezus lag niet meer daar waar ze hem hadden neergelegd. Jezus was opgestaan. Dat is ook wat er gevierd wordt met Pasen: de Opstanding van Jezus. Dit is waar het christelijke geloof aan is gekoppeld. Ook de Kaars wordt dan vervangen door een nieuw exemplaar en voor het eerst ontstoken.
Bij de uitgang werden alle kerkgangers nog verwend met een narcis, een teken dat de lente er aan komt. Als we naar buiten keken, was het eerder de zomer die er aan kwam, maar toch een mooi gebaar. Een stukje dankbaarheid naar de wereld.
Bij het schrijven van dit, dwalen mijn gedachten toch steeds weer af naar hen die het zwaar hebben. Die dierbaren verloren hebben, die niet even terug komen met Pasen, om toch nog even iets te kunnen zeggen.
Zeker nu we in ons dorp weer iemand die ons lief was, moeten missen. Altijd blijven we met vragen achter. Probeer de vragen dan te leggen in de handen van God, het geeft rust. Pasklare antwoorden zal de Heer niet geven, maar vragen staat vrij. Soms kan een arm om je heen ook een antwoord zijn.
Pasen, een dag van bezinning. Soms worden we op de proef gesteld. Moeten we iemand die we heel lief hebben, laten gaan. Ongewild, onbesproken, achterblijvend met het verlies. Verlies wat niet in woorden is te bevatten.
Muziek geeft altijd kracht: Een nummer van Guus Meeuwis.
Hier van achter de computer, kunnen we niet anders dan een ieder sterkte wensen, met zijn of haar verlies.
