Mijn voorliefde voor vuurtorens is al op jonge leeftijd ontstaan toen ik met mijn ouders op vakantie naar verschillende waddeneilanden ging.
Ik herinner mij dat ik ’s avonds in mijn te kleine vakantiebedje uitzicht had op de vuurtoren van Hollum op Ameland. Het velle vuurtorenlicht drong door de slaapkamergordijnen heen. Voor mij werd de vuurtoren het symbool van vakantie op een waddeneiland. Ook al wist ik dat de functie van de vuurtoren in vroegere jaren bescherming van de zeevarenden was.
In heldere nachten konden wij thuis aan de Heirweg in Visvliet door het dakraampje recht tussen de huizen van Familie Haan en Gjaltema ook de lichtstralen van de Amelander vuurtoren waarnemen.
Enkele jaren terug, op een expositie van kunstschilder Jan van Iperen in Ermelo zag ik een collectie vuurtorens van alle Nederlandse waddeneilanden. Op elk schilderij stond de kaart van het eiland op de achtergrond. Ik vond ze erg mooi. Het bleek dat de schilderijen ook te koop waren. Ik moest er even over denken.
Maar toen ik later in de week weer ging kijken, waren er nog maar twee vuurtorens over: één van Ameland, mijn favoriete waddeneiland, en één van Schiermonnikoog, het favoriete waddeneiland van Els. Dat kon geen toeval zijn! Ik heb ze toen beide meteen gekocht. Thuis viel opeens op dat ik wel veel voorwerpen in huis had die met vuurtorens te maken hadden en dat het een kleine verzameling was geworden.
En zo kwam van het een het ander en staat deze zomervakantie een deel van de vuurtorencollectie in de etalage van de Oudheidkamer.
Jan Dirk Kiestra
