Hogere sferen….
Bijna 2 jaar geleden landde er een luchtballon bij ons op het land. Als “vergoeding” kon je kiezen uit een wijnpakket of een gratis ticket, die keuze was gauw gemaakt, het ticket. Dan moet je daar ook wat meedoen. Vanaf eigen locatie is natuurlijk het mooist, daarvoor heb je wel wat extra passagiers nodig, anders komt men niet. Na een aantal telefoontjes/appjes waren we met een groep van 10 die het wel zagen zitten om de wereld eens van een andere kant te bekijken. Er werd een datum geprikt, vrijdag 15 juli. Daar stonden we ( Sietse, Judith, Anthonie, Mettiena, Welmoed, Peter, Ankie, Roelof, Thijs en Mirjam) op vrijdagavond, af en toe een spetter en een vlagerige wind.
Even voor 21:00 uur nam de piloot het besluit om niet te gaan en de vlucht uit te stellen naar de volgende dag.
Zaterdag om 14:15 contact gehad of het nou wel door kon gaan.. het antwoord liet nog even op zich wachten, maar zo rond 15:00 uur werd duidelijk “ It giet oan ”. Het weer was stukken beter dan de avond ervoor, dus een ieder was blij dat er besloten was om deze ervaring een dagje uit te stellen.
Rond 20:00 uur waren we weer op het weiland.
Gezamenlijk alles uitpakken en daar werd de ballon eerst opgeblazen met koude lucht en daarna opgewarmd. Judith, Mettiena, Welmoed en Thijs namen op de knieën al plaats in de mand, want even later stond het geheel rechtop en zat er alvast wat gewicht in de mand.
De overige passagiers mochten toen ook instappen en na nog wat meer opwarming gingen we de lucht in.
De eerste meters omhoog waren voor sommigen (zelfs personen met hoogtevrees waren mee) even onwerkelijk en gingen bijzonder snel. Ik denk dat ik kan zeggen dat binnen 1 minuut iedereen het oh-ah gevoel al wel had en genoot van ons zicht over Visvliet en veel verder. De wind was perfect om over het dorp te gaan en heeft menig mooi plaatje opgeleverd.
Het is echt ongelooflijk hoe anders je tegen de wereld aan kijkt als je in een ballon zit, trekkers lijken wel miniatuurtjes die je zo even tussen 2 vingers oppakt. Het blaffen van honden, geluiden van verkeer en zelfs mensen die groeten (en zwaaien) zijn duidelijk te horen. Uiteindelijk zijn wij in Zevenhuizen ( zo’n 20 km) na een vlucht van zo’n 75 minuten weer veilig en rustig geland. Dan moet er natuurlijk nog een enorme lap stof opgeruimd worden, maar dat is met elkaar zo gepiept. De piloot vertelde ons dat er 8 kilometer stof van 1,5 meter breed is verwerkt in de ballon.
Toen de ballon weer in de zak en de mand op de kar waren gezet, restte nog 1 ding, de champagne-doop. Allen kregen een glas, daar werd champagne in geschonken. Daarna kregen we allemaal een pluk gras op het hoofd, deze werd “aangestoken” en geblust met champagne waarna we ons allemaal baron of barones mochten noemen.
Tot slot kregen allen een certificaat als bewijs en herinnering.
tekst: Mirjam Bakker.
Foto’s: Willem de Jong, Theun de Wit, Mirjam Bakker.
